Zaboravljeni visočki alimi
(Serijal uredjuje Ibrahim Hadžić)
Hfz. Husnija-ef. Semić
U džematu Arnautovići, nadomak Visokog, s početka dvadesetog vijeka rodjena su dva vrsna alima. O jednom smo već pisali (Salih-ef. Semić) a drugi je hafiz Husnija-ef. Semić koji je rođen 1903. godine. Osnovnu školu i medresu je završio u Visokom, a zatim je prešao u Mehremića medresu u Sarajevu koju je završio 1928. godine. Od 1930. godine je izvjesno vrijeme podučavao djecu u mektebima, da bi onda prešao za imama, hatiba i muallima Pertačke (H.Ibrahimova) džamije u Visokom. Na toj službi u Pertačkoj džamiji je ostao sve do 1968 godine, kad je i penzionisan. U vrijeme službovanja u Pertačkoj džamji, jedno vrijeme je obnašao funkciju vjersko-prosvjetnog referenta (glavni imam) do 1965. godine. Predavao je Kiraet u Visočkoj medresi sve do 1946.godine. Od 1952 do 1968 godine bio je i predsjednik Odbora IZ u Visokom (današnji Medžlis). Hifz je završio pred hafizom Mehmedom-ef. Mulićem koji je rodom iz Buzića-Visoko. I hafiz Mehmed-ef. Mulić, je jedno vrijeme bio imam u Pertačkoj džamiji. Pred hafizom Husnijom-ef. Semićem su hifz završili dvanaestoro hafiza, od kojih je devet muškaraca i tri žene. Uz ovih dvanaest hafiza pred njim je hafiz Zaim-ef. Puška počeo hifz, a završio pred hfz Kjazim-ef. Hadžimejlićem. Jedan izvor navodi da je i hafiz Muhammed-ef. Bašić iz Breze, završio hifz pred njim. Nema nikakve sumnje, da uz sve doprinose koje je dao ovaj bosanki alim, čini se da su njegovi hafizi i hafize koje je izveo, njegov poseban ponos i doprinos vjeri Islamu. Svi oni su poslije završenog hifza radili kao službenici IZ u Bosni i Hercegovini. Čini mi se važnim navesti imena svih onih koji su pred njim učili hifz.
1. Hafiz Kjamil Silajdžić, muderis Gazi Husrevbegove edrese i imam njegove džamije,
2. Hafiz Abduselam ef. Muderizović,
3. Hafiz Husnija Halilović,
4. Hafiz Salih-ef. Efendira,
5. Hafiz Šaban-ef. Alihodžić,
6. Hafiz Muhamed-ef. Hajduković,
7. Hafiz Salem Kaldžija
8. Hafiz Mehmed Begovac
9. Hafiz Muhammed-ef. Bašić
10. Hafiz Zaim-ef. Puška (pred njim počeo a pred hafizom Kjazim-ef. Hadžimejlićem završio hifz)
Od žena su sljedeće:
1. Hafiza Hajrija Porča rođ. Mataradžija
2. Hafiza h. Nadžija Šahinpašić rođ. Mataradžija
3. Hafiza Almasa Mlačo
U knjizi “Hafiz Husnija-ef. Semić “, koju je napisao dr. Ferid-ef. Dautović, izmedju ostalog Ferid-ef. navodi slijedeće:
“Hafiz Husnija-ef. jedan je od imama u Bosni i Hercegovini koji je svojim predanim radom i svojom misijom ostavio neizbrisiv trag u Visokom i svojoj domovini. Bio je primjer tradicionalnog imama, hodže, misionara koji je radio tiho, nenametljivo, ustrajno, kontinuirano, vjerujući da samo takav odnos prema vjeri donosi uspjeh. Bio je predan svojoj misiji i tu je davao maksimalan doprinos. Svojim životom, moralnim vrijednostima i pobožnošću svjedočio je puninu vjere. Njegov autoritet proizlazio je iz dosljedne primjene onoga što je govorio, propovijedao i čime je druge poučavao. Dijelio je sudbinu svoga naroda i svojih džematlija, s njima se družio, u njihovim kućama odsjedao i mudro ih savjetovao.”
Posebno je bio posvećen mektebu. Vodio je brigu o svojim učenicima. Imao sam priliku gledati njegove dnevnike koje je on vodio, u kojima, osim elementarnih podataka o učenicima, postoje “pribilješke” o njihovom porodičnom, imovinskom, zdravstvenom stanju. Njegovi učenici ga se sjećaju sa radošču i ponosom da su pred njim učili vjeru Islam. Osim mekteba pamti se u Visokom da je veoma uredno obilazio svoje džematlije, s njima se družio, razgovarao i pomagao im ukoliko su bili u nekoj potrebi. Godine 1962. je donešena odluka o zabrani nošenja ahmedije i džubeta u javnom prostoru, na ćemu je insistirala tadašnja vlast. Hafiz Husnija-ef. kao neko ko je uvijek nosio ahmediju, obrača se tadašnjem Vrhovnom starješinstvu da mu se dozvoli nošenje ahmedije i džubeta te dobiva pozitivni odgovor koji potpisuje tadašnji Reis-ulema. Tako je on čitav svoj radni vijek ponosno nosio ahmediju i džube i nikad nije iznevjerio tu časnu odjeću.
Zabilježeno je u Islamskim informativnim novinama Preporod, koje su te godine počele izlaziti (1970. godina, 1. broj), da je on, pored ostalih, postavio kamen temeljac današnjoj Šerefudin-Bijeloj džamiji. Bio je blage naravi, veoma odgovoran u poslu i cijenjen u Čaršiji. Listajući arhivu Medžlisa islamske zajednice Visoko sretat će te njegovu dokumentaciju i korespodenciju koja je gotovo perfektna. Sve je bilježio i dokumentovao. Potpuno sam siguran da bi na tom dijelu njgovog angažmana mogao neko od mladjih kolega da odbrani magistarski rad. Njegovi učenici kojih još ima u životu, ga se rado sjećaju i o njemu pričaju sa poštovanjem. Čitav radni vijek je vezan za džamiju i mekteb. Uz imamski posao u Pertačkoj džamije bio je muallim u nekoliko navrata u mektebima koji su egzistirali u to vrijeme u Visokom. Na Ahiret je preselio 1970.godine i ukopan je u mezarju Vareško polje. Dženaza namaz mu je klanjana prvi dan Bajrama a predvodio je hafiz Kjamil-ef. Silajdžić, imam Gazi Husrevbegove džamije u Sarajevu i muderis u GH Medresi, koji je bio i njegov učenik. U članku koji je objavljen u Glasniku Rijaseta IZ u BiH (1971. broj 1-2) povodom njegove smrti, hafiz Ismet-ef. Spahić navodi “da takav skup Visoko nije zapamtilo od dzenaze rahmetli hadži Husnije-ef. Numanagića. Blizu dvije hiljade vjernika mu je klanjalo dženazu, a još veći broj ga ispratio do njegovog mezara.” Za više podataka o ovom velikom bosanskom alimu, toplo preporučujem pomenutu knjigu od dr. Ferida–ef. Dautovića.
Hafizu Allah da podari lijepi džennet!
magazinplus.eu
