Hronologija ubistava u Srbiji koja su okvalifikovana kao politička
Povodom nezvanične informacije iz MUP-a, koju je prenijela TV Pink, da je pri kraju istraga više političkih ubistava, koja su obilježila vladavinu Slobodana Miloševića, koji je, prema tim navodima, mogući naručilac nekih od tih ubistava, slijedi hronologija slučajeva, koji, uglavnom, nisu razjašnjeni:
(Blic.rs)
1. Radislava Dada Vujasinović, novinarka i urednica magazina “Duga”, 9. aprila 1994. pronađena je mrtva u porodičnom stanu u Beogradu. Njena smrt do danas nije razjašnjena.
U magazinu “Duga”, gdje je bila zaposlena od 1990. je od samog početka sukoba pratila ratna događanja širom nekadašnje Jugoslavije, a potom negdje od kraja 1992. do smrti, političke prilike unutar zemlje.
Prema zvaničnoj verziji izvršila je samoubistvo, pucnjem u grudi iz lovačke puške, dan prije nego što je pronađana, dakle 8. aprila.
Balističar Vladimir Kostić je 2008. zaključio da je njena smrt “najvjerovatnije uzrokovana djelovanjem drugog lica”. Potom je Okružno tužilaštvo januara 2009. pokrenulo pretkrivični postupak za ubistvo.
2. Zoran Todorović Kundak (38), tada direktor Beopetrola i generalni sekretar Jugoslovenske ljevice, ubijen je 24. oktobra 1997. ispred zgrade Beopetrol u Bulevaru Lenjina 113, u Novom Beogradu.
Na njega je iz automatskog oružja, najvjerovatnije heklera ili škorpiona, pucao nepoznati ubica, kako je tada pisano, ne stariji od 30 godina. U Todorovića je ubica ispalio četiri hica, dva u glavu, a u pucnjavi je teško ranjen i Siniša Milenković (35), prema zvaničnoj verziji, vozač komercijalnog direktora iste firme.
3. Radovan Stojičić Badža (46), načelnik resora javne bezbjednosti (JB) i zamjenik ministra policije ubijen je 11. aprila 1997. u restoranu “Mama mia”.
U restoran pun gostiju odjednom je ušao napadač s vunenom kapom preko lica. Ubica je ispalio sedam hitaca ka Stojičiću, od kojih ga je pogodilo šest.
Stojičić je važio za povjerljivog čovjeka nekadašnjeg predsjednika SRJ, tada Srbije, Slobodana Miloševića. Nakon ubistva pominjalo se, između ostalog, i da se bavio krijumčarenjem cigareta, iako to nikad nije dokazano.
Radovan Stojičić
4. Slavko Ćuruvija (50), novinar, vlasnik listova “Dnevni telegraf” i “Evropljanin” ubijen je 11. aprila 1999. ispred ulaza u zgradu u kojoj je stanovao, i u kojoj se nalazio dio poslovnih prostorija njegovog “Dnevnog telegrafa”, u pasažu u Svetogorskoj ulici, tada Lole Ribara, br. 35. u najužem centru Beograda.
Istraga je, poslije petooktobarskih promjena, utvrdila da su ga danonoćno pratili pripadnici Državne bezbjednosti i da su iznenada, uoči samog ubistva, povučeni sa “zadatka”.
Na osnovu zahtjeva Specijalnog tužilaštva istražni sudija saslušao je više od 100 predloženih svjedoka. Pored ostalih saslušano je “27 pratilaca” pripadnika DB, niz bivših funkcionera te službe, obavljeno je medicinsko-balističko vještačenje, a prikupljeni su i drugi materijalni dokazi.
Iako istraga traje godinama, nije još uvijek jasna pozadina ovog ubistva, kao ni ko su neposredni izvršioci, a osumnjičeni su Radomir Marković, Milan Radonjić, Ratko Romić, Miroslav Kurak.
5. Pripadnici SPO Veselin Bošković (vozač, brat Draškovićeve supruge Danice), Vušur Rakočević, Dragan Vušurević i Zvonko Osmajlić ubijeni su 3. oktobra 1999. na Ibarskoj magistrali.
Kamion koji je namjerno izazvao saobraćajnu nesreću pripadao je Državnoj bezbjednosti, a vozač, direktan izvršilac ubistva, bio je pripadnik Jedinice za specijalne operacije.
Bivši pripadnici DB Radomir Marković (63), Milorad Ulemek (41), zvani Legija, Nenad Ilić (35) i Branko Berček (33) pravosnažnom presudom kažnjeni su na po 40 godina zatvora.
Radomir Marković je, pored ove presude, ranije osuđen i 2007. godine na 15 godina zatvora za ubistvo Ivana Stambolića i atentat u Budvi, drugi pokušaj ubistva Vuka Draškovića. Tadašnji šef beogradske policije i Beogradskog centra DB Branko Đurić i Milan Radonjić oslobođeni su optužbi. Sud je zaključio da Radonjić nije kriv ni odgovoran iako su radnici Beogradskog centra DB-a po njegovom nalogu intenzivirali praćenje Draškovića nekoliko dana prije četvorostrukog ubistva.
6. Željko Ražnatović Arkan (48) ubijen je 15. januara 2000. u holu beogradskog hotela “Interkontinental”.
Napadači su ga pogodili sa tri hica u glavu. Ubijeni su i njegov tjelohranitelj Milenko Mandić Manda (1956) i Dragan Garić (1953).
Željko Ražnatović Arkan najpoznatiji je bio kao vođa Srpske dobrovoljačke garde, paravojne formacije poznate kao “Arkanovi tigrovi”, ali je podjednako poznat i po raznim mutnim aktivnostima širom Evrope u vrijeme bivše Jugoslavije. Izvjesno vrijeme aktivno se bavio i politikom.
Za ubistvo Arkana Okružni sud u Beogradu 9. oktobra 2006. godine, osudio je Dobrosava Gavrića, kao i Milana Đurišića i Dragana Nikolića. Bila je to druga presuda u ovom slučaju, pošto je prethodnu Vrhovni sud Srbije 2002. godine ukinuo zbog nedostatka dokaza. Dobrosav Gavrić, bivši policajac, u Srbiji osuđen zbog toga ubistva na 35 godina, uhapšen je 2012. u Južnoafričkoj republici.
7. Ministar odbrane Pavle Bulatović (52) ubijen je 7. februara 2000. Njegove ubice do danas, 14 godina kasnije, nisu otkrivene.
Bulatović je ubijen rafalima iz kalašnjikova, u restoranu Fudbalskog kluba Rad na Banjici. Ubrzo poslije ubistva, Savezna skupština je formirala Anketni odbor, kako bi bile identifikovane ubice ministra odbrane, a slučaj je povjeren sudiji Nebojši Simeunoviću, koji je u oktobru iste godine nađen mrtav u Dunavu.
8. Generalni direktor Jugoslovenskog aerotransporta Živorad Žika Petrović ubijen je 25. aprila 2000. oko 21.30 sati, u klasičnoj sačekuši u Ulici Jaše Prodanovića u Beogradu.
Ovaj zločin mediji su okarakterisali kao teroristički akt nad visokim državnim službenikom, ali je, doduše sporadično, bilo i drugačijih tumačenja.
Pominjan je novac koji je Petrović, navodno, iznosio iz zemlje po nalogu bivšeg režima Slobodana Miloševića, pominjana je i kupovina nekih aviona, ali i prodaja predstavništava Jata po bijelom svetu.
9. Boško Perošević, predsjednik Izvršnog vijeća Vojvodine i član Izvršnog odbora Glavnog odbora SPS ranjen je 13. maja 2000. U Novom Sadu, na Sajmu, i ubrzo preminuo u bolnici.
U njega je pucao radnik sajamskog obezbjeđenja Milivoje Gutović, koji je odmah uhapšen. U medijima je u više navrata napisano da istraga nije dovedena do kraja pa se ni posle više od 13 godina godine ne zna ko stoji iza ubistva.
10. Pokušaj ubistva Vuka Draškovića u Budvi, 15. juna 2000. Prema kasnijim nalazima, tadašnji načelnik Generalštaba vojske Jugoslavije Nebojša Pavković je obezbjedio vozilo, vojne uniforme i smještaj u kasarni u Tivtu za Ulemeka i njegove saradnike. Dva metka su okrznula Draškovića. Učesnici su pravosnažno osuđeni 2007.
11. Bivši predsjednik Republike Srbije Ivan Stambolić nestao je 25. avgusta 2000. za vrijeme jutarnje rekreacije u blizini svog stana u Košutnjaku.
Razne organizacije vodile su bezuspešnu kampanju pod nazivom “Gdje je nestao Ivan Stambolić”.
Tokom policijske akcije Sablja, 28. marta 2003. pronađeni su njegovi posmrtni ostaci na Fruškoj gori. Sahrana je obavljena 8. aprila na Topčiderskom groblju uz sve državne počasti.
Njegove ubice, sa Miloradom Ulemekom Legijom na čelu su uhvaćene i osuđene na višegodišnje zatvorske kazne.
12. Bivši pomoćnik načelnika Centra državne bezbjednosti Beograda Momir Gavrilović ubijen je 3. avgusta 2001. ispred svoga stana u Novom Beogradu.
Momir Gavrilović
Mediji su godinama navodili da je osnovana pretpostavka da je Gavrilović ubijen zbog iznošenja detalja o sprezi kriminala sa ljudima iz vlasti.
13. Pomoćnik načelnika Resora javne bezbjednosti general-major Boško Buha ubijen je 10. juna 2002. na parkingu ispred hotela “Jugoslavija”.
Prema jednoj od verzija pozadine ubistva, kakve su se pojavljivale u medijima, Buha je jedan od sastavljača Bijele knjige MUP Srbije o organizovanom kriminalu o čemu je počeo javno da iznosi podatke. Za to ubistvo sudilo se grupi Željka Maksimovića Make koji je nedostupan je od juna 2002. Konačni sudski rasplet nije se dogodio. Pretpostavlja se da se Maksimović nalazi u Južnoj Americi.
14. Bivši zamjenik načelnika Prve uprave Saveznog ministarstva unutrašnjih poslova Nenad Batočanin 26. novembra 2002. ubijen je rafalom iz automatskog oružja u Ulici Ljutice Bogdana kod stadiona Zvezde.
Batočanin je ubijen u kolima zajedno sa Željkom Škrbom. Škrba je kako su u to vrijeme pisali mediji, trebao da bude jedan od ključnih svedoka u nekom predstojećem suđenju za organizovani kriminal. Za njihovo ubistvo osuđen je Zemunac Vladimir Milisavljević Budala na 40 godina robije.
15. U dvorištu zgrade Vlade Srbije 12. marta 2003, u 12.25 sati, izvršen je atentat na predsjednika vlade Srbije Zorana Đinđića.
Legija i bivši potpukovnik DB Zvezdan Jovanović (44) pravosnažno su osuđeni na po 40 godina zatvora zbog ubistva, nakon što je Vrhovni sud odbio žalbe odbrane kao neosnovane.
Prema presudi, Legija je organizovao atentat, Jovanović je bio neposredni izvršilac, a obojica su osuđeni i za pokušaj ubistva Milana Veruovića.
Motiv atentata je bio zaustavljanje borbe protiv organizovanog kriminala i sprečavanje otkrivanja zločina u kojima su pripadnici grupe bili umiješani.
Ubistvo Đinđića Legija je, tada penzionisani komandant JSO (oružane formacije MUP-a Srbije), organizovao u dogovoru sa vođama zemunskog klana, Dušanom Spasojevićem i Miletom Lukovićem. Obojicu vođa “zemunaca” su pripadnici policije tokom pokušaja hapšenja ubili u selu Meljak kod Beograda, 15 dana nakon atentata.
