Boemska ikona jugoslovenske muzičke scene, Toma Zdravković, rođen je 20. novembra 1938. godine u selu Pečenjevce, pored Leskovca.
Sa 15 godina je počeo da pjeva i odmah uvidio da je to njegov jedini izlaz iz neimaštine. Oni koji su ga slušali, govorili su da tu ima nečega, iako im mršavi i neugledni Toma nikako nije ličio na budućeg pjevača. Ipak, on je svoje zanimanje vrlo ozbiljno shvatio i bio je riješen da krene u svijet, a prva stanica bio je Leskovac. Tu je sasvim slučajno, gladan i promrzao, 1956. godine upoznao pjevačicu Silvanu Barjaktarević, kasnije Armenulić, koja ga je odvela u kafanu Radan, gdje je pjevala sa svojim orkestrom. Tamo je naučio da pjeva narodne, zabavne, starogradske pjesme, francuske šansone i italijanske kancone, a u muzikantskim krugovima brzo se pročulo da u Leskovcu ima neki Toma. Tako je počeo put slave.
Putovao je i pjevao u kafanama širom Jugoslavije. Jedne večeri, u zrenjaninskom hotelu Vojvodina, upoznao je zgodnu crnku Olgicu. Toma ju je potpuno očaran upitao da se uda za njega i ona je pristala. Njihova kćerka Žaklina rođena je 22. novembra 1963. godine, na dan kada je ubijen predsjednik Džon Kenedi, po čijoj supruzi je i dobila ime. Međutim, njegov prvi brak nije dugo potrajao jer su se poslije nekoliko mjeseci razveli u Osijeku.
U međuvremenu, Zdravkovićeva kafanska karijera nastavila se angažmanom u niškom hotelu Park, odakle je prešao u beogradski Gradski podrum, gdje je tri godine pjevao svake večeri. Nepopravljivo sentimentalan, Toma je inspiraciju za pjesme crpio iz ličnih iskustava, a izdavačka kuća Diskos ponudila mu je 1963. godine da snimi prvu ploču, bez ikakve reklame.
U Gradskom podrumu upoznao je Milicu s kojom se poslije nekoliko mjeseci vjenčao i činilo se da pored nje više nije onaj stari. Nije mnogo pio, ostavio se kocke i boemskog društva koje ga je svuda pratilo. Nakon što je na poziv “Jugotona” snimio ploču sa pjesmama “Ciganka”, “Marta”, “Nikad neću da te zaboravim” i “Anđela”, singl je ostvario zlatni tiraž, što mu je otvorilo sva do tada zatvorena vrata.
Tokom 1969. godine odužio se i Silvani Armenulić, napisavši joj legendarnu pjesmu “Šta će mi život”.
– Nije u pitanju samo muzika… Ljudi znaju šta sam sve radio i proživio. Oni počinju da se identifikuju s tobom i zato te vole. Ima, doduše, ljudi koji smatraju da sam budala bez para i pijanac, ali u suštini i to je dio onog što jesam. Malo otkačen, to je sigurno. Ja sam ranije mislio da sam pozer i da foliram ono što živim. Kasnije sam shvatio da to nema nikakve veze sa foliranjem. Sutra mogu da pjevam u kafani za trista starih hiljada. Jer, jedino muzika može da me ispuni do kraja i bez ikakvih drugih želja. Od nje živim i za nju živim – priznao je Zdravković, koga je u aprilu 1991. godine, na vrhuncu slave, poslije albuma “Kafana je moja sudbina”, bolest prikovala za postelju na VMA u Beogradu.
Poslije 17 godina borbe sa kancerom prostate, preminuo je 30. septembra 1991. godine. Ali, legenda o najvećem jugoslovenskom boemu i čovjeku koji je opjevao svoje najtananije emocije i dalje živi, baš kao i njegove pjesme koje su postale evergrin hitovi.
avaz
