Autor teksta: Dr. Hikmet Karčić
Tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu i ratnih operacija od 1992. do druge polovine 1995. godine, vojne i policijske snage bosanskih Srba počinile su stravične zločine, uključujući i genocid nad Bošnjacima. Ovim zločinima prethodilo je usvajanje politika i strateških ciljeva tadašnjih političkih predstavnika bosanskih Srba.
Dana 12. maja 1992. godine održana je šesnaesta sjednica Skupštine tadašnje “Srpske Republike Bosne i Hercegovineˮ u Banjoj Luci, koja je već tada bila pod kontrolom srpske vojske. Vodila se duga diskusija o tome kako i šta treba učiniti da bi se obezbijedila srpska pobjeda. Predsjednik Republike srpske, ratni zločinac Radovan Karadžić, najavio je tom prilikom strateške ciljeve srpskog naroda u Bosni i Hercegovini. Ove ciljeve prihvatila je Srpska Skupština kao zvaničnu politiku Republike srpske tokom rata.
Šest strateških ciljeva srpskog naroda:
1. državno razgraničenje od druge dvije nacionalne zajednice,
2. koridor između Semberije i Krajine,
3. uspostavljanje koridora u dolini rijeke Drine, odnosno eliminiranje Drine kao granice između srpskih država,
4. uspostavljanje granice na rijekama Uni i Neretvi,
5. podjela grada Sarajeva na srpski i muslimanski dio i uspostavljanje u svakom od dijelova efektivne državne vlasti,
6. izlaz Republike srpske na more.
Prvi strateški cilj bio je razgraničenje srpske nacionalne zajednice od zajednica muslimana i Hrvata a to bi vodilo ka stvaranju etnički “čiste” srpske države na teritoriji Bosne i Hercegovine.
Drugim strateškim ciljem bi se ostvarila teritorijalna povezanost između Republike Srpska Krajina (srpska republika u Hrvatskoj koja je vojno poražena 1995. godine) i Jugoslavije (koja se tada sastojala samo od Srbije, Makedonije i Crne Gore).
Treći strateški cilj precizno je definirao Radovan Karadžić u svom obraćanju Skupštini: “I s jedne i s druge strane Drine smo mi, naši strateški interesi i naš životni prostor. Trenutno vidimo mogućnost osnivanja nekih muslimanskih opština uz Drinu, kao enklava, da bi oni ostvarili svoja prava, ali taj pojas u osnovi mora da pripadne Srpskoj Bosni i Hercegovini. Koliko god je to od strateške koristi za nas na pozitivan način, toliko nam pomaže u ugrožavanju interesa naših neprijatelja da otvore koridor koji bi ih povezao sa ‘islamskom internacionalom’ (zvanična srpska propaganda je predstavljala Bošnjake kao fundamentaliste koji priželjkuju osnivanje islamske države i povezivanje sa drugim Muslimanima na Balkanu, takozvane zemlje ‘Zelene transverzale’) i tako ovaj prostor učine trajno nestabilnim.”
Ovih šest strateških ciljeva označilo je početnu tačku kojom je oblikovan ostatak rata. Najužasniji zločini počinjeni su nakon usvajanja ciljeva u Srpskoj Skupštini. Oni su kasnije elaborirani i “nadograđivani” Direktivom 4 i, konačno, Direktivom 7 koju je Armiji bosanskih Srba izdao predsjednik Republike srpske Radovan Karadžić nekoliko sedmica prije pada Srebrenice i Žepe. Direktivom 7 od 8. marta 1995. godine izdate su sljedeće naredbe Drinskom korpusu Armije Republike srpske: “Potrebno je što više neprijateljskih snaga onemogućiti diverzivnim i aktivnim borbenim operacijama na sjeverozapadnom dijelu fronta, koristeći operacione i taktičke mjere kamuflaže, dok se u smjeru enklava Srebrenica i Žepa treba što prije obaviti potpuno fizičko razdvajanje Srebrenice od Žepe, sprečavanjem bilo kakve komunikacije među ljudima ovih dviju enklava. Planiranim i dobro smišljenim borbenim operacijama stvoriti nepodnošljivu situaciju apsolutne nesigurnosti bez nade za preživljavanje stanovnika Srebrenice i Žepe.”
Šest strateških ciljeva pokazuju, između ostalog, namjeru istrebljenja Bošnjaka istočne Bosne koji žive u dolini rijeke Drine. Šesnaesta sjednica Skupštine Srpske Republike Bosne i Hercegovine može se smatrati Vanzejskom konferencijom genocida u Bosni i Hercegovini.
