Photo: Antonio Ahel/ATAImages/PIXSELL
Šta god sad da uradi on je prošlost, ali daj bože da se drugi srpski političari nauče nešto iz njegovih grešaka. Za početak bi bilo dobro da shvate da su zbog nacionalističkog ludila uzalud potrošili 30 godina života i dva lidera nastojeći da BiH rasture
Autor: Srđan PUHALO – inforadar.ba
Član 1. Republika Srpska je država srpskog naroda.
Član 2. Teritoriju Republike Srpske čine područja srpskih etničkih cjelina, uključujući i područja na kojima je izvršen genocid nad srpskim narodom. Granice Republike utvrđuju se i mijenjaju plebiscitom ¾ većinom od ukupnog broja upisanih birača.
Član 3. Republika se nalazi u sastavu savezne države Jugoslavije.
Član 4. Republika može stupati u zajednicu sa državnim tvorevinama drugih konstitutivnih naroda Bosne i Hercegovine.
Ovako počinje tekst Ustava Republike Srpske, objavljenog 31. decembra 1992. godine u Službenom glasniku Republike Srpske broj 21.
Tada je Radovan Karadžić, inspirisan srpskim nacionalizmom, pokušao da razvali Bosnu i Hercegovinu i napravi „državu srpskog naroda“.
Rezultati te opijenosti su poznati; imali smo nešto više od 100.000 mrtvih, svoje domove napustilo je 2,2 miliona ljudi, što je više od polovine prijeratnog domicilnog stanovništva. Izbjegličku zaštitu zatražilo je 1,2 miliona osoba u više od 100 zemalja širom svijeta. Gotovo milion osoba bilo je interno raseljeno u Bosni i Hercegovini.
Kompletno političko i vojno rukovodstvo Srba je osuđeno za ratne zločine, pored ostalog genocid i udruženi zločinački poduhvat.
Srpski nacionalizam nije uspio da stvori državu Republiku Srpsku, niti Veliku Srbiju, ali je nastala Republika Srpska u okviru Bosne i Hercegovine. Te 1996. godine srpski nacionalisti su to opažali kao veliki poraz, da bi se s vremenom promijenili mišljenje i danas se Republika Srpska smatra “najvećom srpskom pobjedom u 20. vijeku”.
Srpski nacionalizam je iskoristio Radovana Karadžića i poslije neuspjeha odbacio, što ne znači da je i odustao od razbijanja Bosne i Hercegovine, samo se pritajio i čekao novu priliku i novog lidera.
On se pojavio nakon deset godina, tačnije 2006. u liku Milorada Dodika. Na parlamentarnim izborima on obećava referendum o mirnom odvajanju od Bosne i Hercegovine, da bi mu Haris Silajdžić “u ime Bošnjaka” odgovorio da “nisu oni (Srbi) ovu zemlju donijeli na opancima, pa je neće ni odnijeti”.
Kako su godine prolazile tako je Milorad Dodik tonuo u živo blato nacionalizma, jer mu je ta retorika davala lake pobjede na izborima, ali je istovremeno postao žrtva olako datih obećanja.
Nacionalisti u Republici Srpskoj postaju sve nestrpljiviji jer žele svoju obećanu državu, dok se oponenti Milorada Dodika sprdaju sa tim, kao i sa svim onim referendumima, što ruši njegov kredibilitet i autoritet.
Zato je Dodik primoran da dela, ali šta mu je činiti?
Za razliku od Karadžića, Milorad Dodik nema jaku Srbiju iza sebe, nema oružje JNA, nema robne rezerve socijalističke Jugoslavije. Stanovnici Republike Srpske su u ovom trenutku više napaljeni na odlazak u Austriju i Njemačku, nego na odricanje zbog nezavisnosti Republike Srpske.
Dodamo li tome da ni svijet nije spreman za državu Republiku Srpsku, Dodiku jedino preostaje da nezavisnost Republike Srpske postigne “raspamećivanjem građana” političkim sredstvima, tj. obesmišljavanjem institucija Bosne i Hercegovine, vodeći računa da ne pređe granicu poslije koje nema povratka. On ima sve resurse za tako nešto, jer SNSD kontroliše sve nivoe vlasti.
Ovaj put je vrlo blizu te granice i sada se Milorad Dodik suočava s vrlo jasnim porukama da se neće tolerisati ovakvo njegovo ponašanje.
Čak mu ni mnogi Srbi više ne vjeruju, opozicija ga ne podržava, građani žive nepotizam, partokratiju, korupciju i sve to fakturišu SNSD-u.
Milorad Dodik je napravio istu grešku kao i Radovan Karadžić, prihvatio je nacionalizam kao jedinu ideologiju koja ga je potrošila kao političara, zbog kojeg je izgubio kontakt sa realnošću i koja ga je odvela u izolaciju. Ostao je sam sa svojim savjetnicima koji ne znaju ni pjevati, a kamoli šta drugo. Bez međunarodne podrške, bez podrške bosanskih Hrvata postao je problem, a ne dio rješenja.
Za njega je već kasno, šta god sada da uradi on je prošlost, ali daj Bože da se drugi srpski političari nauče nešto iz njegovih grešaka.
Za početak bi bilo dobro da shvate da su zbog nacionalističkog ludila uzalud potrošili 30 godina života i dva politička lidera nastojeći da Bosnu i Hercegovinu rasture. Morali bi da znaju da se broj Srba u odnosu na 1991. godinu smanjio za 280.000, naravno ne samo njihovom krivicom.
Srpski nacionalni interes je, dakle, da Bosna i Hercegovina postane stabilna i dosadna zemlja.
Da se Srbi, baš kao i drugi narodi, okrenu ekonomiji, kulturi, obrazovanju i uživanju, jer samo tako možemo zaustaviti sveopštu propast društva, odlazak ljudi, povećati natalitet i razvijati nacionalni identitet.
Kao što neki dan Vučić usred Beograda reče, “Srpska je za njih mala meta” i zato ne treba da se kurči bez velike potrebe.
