27. mart (ožujak) (27.3.) je 86. dan godine po gregorijanskom kalendaru (87. u prestupnoj godini). Do kraja godine ima još 279 dana.
Događaji
1794 – Osnovana mornarica Sjedinjenih Država
1958 – Nikita Hruščov postao premijer Sovjetskog Saveza
1977 – Dva aviona tipa Boeing 747 sudarila se u nesreći na Tenerifima na Kanarskim ostrvima, ubivši 583 ljudi u jednoj od najgorih avionskih nesreća u historiji avijacije
2001 – Bounnhang Vorachit postaje premijer Laosa.
Rođeni
972 – Robert II, francuski kralj
1845 – Wilhelm Conrad Roentgen, njemački fizičar i dobitnik Nobelove nagrade za fiziku
1847 – Otto Wallach (Königsberg, 27. mart 1847. – Göttingen, 26. februar 1931.), njemački hemičar.
Dobitnik je Nobelove nagrade za hemiju 1910. godine, za svoj rad na alicikličkim spojevima.
1871 – Luiz Heinrich Mann (27. mart 1871 u Lübecku, Njemačka – 12. mart 1950 u Santa Monica, Kalifornija, SAD) je bio njemački pisac. Stariji je brat njemačkog pisca Thomasa Manna.
1886 – Ludwig Mies van der Rohe, njemačko-američki arhitekt
1889 – Yakup Kadri Karaosmanoglu, turski književnik
1893 – Karl Mannheim (27. mart 1893, Budimpešta; 9. januar 1947, London) je bio mađarski sociolog i filozof, jevrejskog porijekla, a dugo je živio u Njemačkoj i Engleskoj.
Temeljno djelo Karl Mannheima je «Ideologija i utopija» u kojem je izložena njegova koncepcija sociologije znanja.
Za Mannheima distinkcija između partikularnog i totalnog pojma ideologije predstavlja početni korak u pokušju njegovog utemeljenja sociologije znanja. On je izveo i vrijednosnu neutralizaciju totalnog pojma ideologije. Ispitivanje ideologičnosti ljudskog mišljenja na razini totalnog pojma ideologije ne bavi se pitanjem istinitosti ili neistinitosti nekog mišljenja, nego se ograničava na to da pokaže «vezu između struktura svijesti i životnih situacija u kojima one postoje», i koje nužno uvjetuju njihov ideologijski karakter.
Mannheim je smatrao da svaka društvena grupa (npr. generacija), a ne samo klase kao što je Karl Marx tvrdio, prozvodi svoju ideologiju, Zanimao se za vezu između znanja i egzistencije, odnosno kako se socijalne strukture i odnosi pojavljuju u tvrdnjama. Razmatrao je problem dijaloga između sagovornika koji imaju posve ražličita gledišta. Smatrao je da je najprije potrebno da sociolog postigne znanja određenim distanciranjem od pozadine vlastitih uvjerjenja kroz upoznavanje sa različitim situacijama, kao i da on mora biti svjestan da se nikada posve ne može nadići parcijalna perspektiva i zauzeti neko gledište koje je sveobuhvatno. Na sebe nije gledao kao na pozitivistu zato što nije smatrao da postoji jedna istina koja je predmet znanja, nego da karakter i validnost istine zavisi od posmatrača. Pozitivizam kriticizira zbog toga što se isti fokusira isključivo na materijalnu stvarnost i negira važnost razmijevanja i interpretacije.[2] Svoj stav je branio od prigovora da je riječ o filozofskom relativizmu, umjesto toga je zagovarao relacionizam, to jeste da se tvrdnje trebaju razumjeti u odnosu na društvene odnose. Mannheimov pojem relacionizma ima sličnosti sa savremenim idejama socijalnog konstrukcionizam i analize diskursa.
1909 – Golo Mann, njemački književnik i historičar
1917 – Cyrus Vance, američki političar
1924 – Sarah Vaughan, američka jazz-pjevačica
1927 – Mstislav Rostropovič, ruski cellist i dirigent
1941 – Ivan Gašparovič, slovački političar i državnik
1942 – Michael York, britanski glumac
1945 – Harry Rowohlt, njemački publicist i prevodilac
1952 – Maria Schneider, francuska glumica
1963 – Quentin Tarantino, američki glumac i režiser
1986 – Manuel Neuer, njemački golman
Umrli
1625 – Jakov I, škotski, engleski i irski kralj
1770 – Giovanni Battista Tiepolo (Venecija, 5. mart 1696. – Madrid, 27. mart 1770.) italijanski slikar i grafičar; jedan je od posljednjih velikih predstavnika venecijanskog slikarstva i jedan od najistaknutijih predstavnika kasnog baroka i rokokoa, virtuozni majstor iluzionizma i perspektive.
Jedan je od posljednjih velikih predstavnika venecijanskog slikarstva. Stvara u duhu rokokoa, koji se odražava u njegovim djelima, ali prema osnovnoj koncepciji pripada kasnom baroku. Oslikao je freske u raznim palačama i crkvama s alegorijskim i mitološkim likovima. Freskama u rezidenciji u Würzburgu i u dvoru u Madridu snažno je uticao na njemačko i špansko slikarstvo u završnoj fazi baroka. Slikao je portrete i žanr-prizore iz narodnog života, a radio je i bakropise.
1965 – Le Corbusier, francusko-švicarski arhitekt
Praznici
Svjetski dan pozorista
Wikipedia
