Struktura “antibosanstva” uvijek je zapravo, ista. Manihejska, binarna, duboko okrivljujuća i demonizirajuća. Bosanci/Bošnjaci imaju nevidljivu moć i uticaj u zemlji…
“Novim antibosanstvom“ Bosanci se ciljaju na drugačiji i mnogo opasniji način.
U vizuri „novog antibosanstva“ BiH je “proskribovana” i mora biti “kažnjena” još iz jednog važnog razloga – u sadržaju njene opstojnosti i pravno-političkog bića, nalaze se dvije nesporne činjenice: – “međunarodno presuđeni Genocid” i, presuda za “Udruženi zločinački poduhvat”
Antibosanstvo se proteže kroz dugu povijest i mijenja se u povijesti. Raste ili pada po svom intezitetu. Zasniva se na negativnoj i agresivnoj ideji o Bošnjacima. Vitalnu snagu crpi iz starih političkih programa koji imaju za cilj podjelu i nestanak BiH.
Mi se suočavamo sa sofisticiranim i prilično kompleksnim karakterom antibosanstva. Ovdje ću to nazvati – “novo antibosanstvo”. Takav pristup upravo sada ulazi u finalnu fazu i dostiže tačku bijelog usijanja.
Na jednoj strani, razgorjeva se sa političkim diskursom istaknutih pojedinaca sa bliskim vezama u BiH, „kredibilnih“ svjedoka sada sa novim adresama u Zagrebu i Beogradu, a na drugoj strani, propinje se kao vodeća ideja desnih političkih pokreta i „90 %” socijalnog “mejnstrima” susjednih zemalja.
Međutim, u ovom trenutku ne može se reći da je novi talas antibosanstva još organizovan kao programsko štivo vodećih političkih partija. Ovaj talas za sada, ima samo karakter korektiva ili, nadopune za stare i dobro poznate stranačke programe kojima se odbacuje budućnost BiH kao države.
U svojoj srži “novo antibosanstvo” zasniva se na vjerovanju da bi region Balkana bio mnogo bolje, mirnije i sretnije mjesto da nije Bosanaca/Bošnjaka.
BiH kao njihova matična zemlja opisuje kao “izopćenik”, kao “opasna zemlja”, kao “prijetnja stabilnosti”. Njena eminentna opasnost proizilazi iz činjenica da je to zemlja kao niti jedna druga u regiji – “multikulturna”, “višenacionalna” i “složena” te, u vrijeme silaska multikulture sa povijesne evropske scene, takva zemlja bi trebala biti “eliminirana”.
Osim toga, ovom zemljom lako mogu “manipulirati SAD” koje u svakom trenutku, koristeći njen multikulturni karakter, u prilici su da prouzroče “nestabilnost” cijelog regiona. Tako da zapravo, BiH može biti samo predložak za “potpaljivanje novog sukoba”, okidač za “involviranje drugih” drugim riječima “prvih susjeda”, a koji se upravo zbog toga moraju i “dodatno naoružavati”.
Osim toga, BiH je puka “smetnja” normalnim nacionalnim evropskim državama. Identitet BiH niti, je “autentično europski” niti, je “Etno- Bijeli”. Ovu zemlju zapravo ne naseljavaju “evropski Bošnjaci, već tu zemlju, zapravo, naseljavaju potomci azijata – “Turci” ili, “poturice”.
”Turci” nisu “Etno-Bijeli” i oni su kao takvi samo sumnjiva osnova i razlog za dolazak, ili, plansko i ranije promišljeno naseljavanje “armije muslimanskih izbjeglica”, ili, “imigranata” te, su direktna prijetnja za “kreiranje nove etničke mape regiona”.
Strast sa kojom se protjeruje bilo kakvo obilježavanje nacionalnog praznika u njenim diplomatskim predstavništvima nije samo refleksija izolacije zemlje, već je i dokaz njenog denunciranja kao “zemlje bez nacionalnog samoodređenja” i “nacionalne samosvijesti”. Otuda se na BiH gleda kao na zemlju bez “državne samosvijesti” kao na zemlju bez “okusa i mirisa”, a na Bosance kao na ljude bez “identiteta”, “sadržaja” koji se samo lažno prikazuju kao „ slavenski samosvojni narod“.
Istaknuti, najbolji i najumniji pobornici BiH danas su u vizuri tog novog diskursa samo: “marginalci”, “usamljenici”, “avanturisti”, “dramski umjetnici” kojima se oduzima pravo da njihove ideje, vizije, akcije budu izraz kolektiviteta, i u isto vrijeme da budu osnova za ravnopravnost i integritet zemlje na kojoj obitava taj kolektivitet.
Dakle, „novim antibosanstvom“ Bosanci se ciljaju na drugačiji i mnogo opasniji način.
Jezik ranijeg antibosanstva kojim su oni opisivani ili, kao “Srbi” ili, kao “Hrvati” ili, pak, kao “vjerski fundamentalisti”, nije više dovoljno adekvatan.
Politički Bosanci/Bošnjaci sada se opisuju kao – “demokratski talibani”.
Vjeruje se kako je ova kovanica mnogo prikladniji izraz za novi, “post-genocidni” tj. “post-moderni” svijet Bosne i Hercegovine.
Bosanci/Bošnjaci predominantno se ne opisuju kao “prijetnja” zbog svoje religiozne islamske vjere, već su zapravo, prijetnja zbog svog – “genetičkog nasljeđa” i svog “krvnog porijekla”. Oni su “dijabolični”, oni su “izopćenici”, i oni su dio šire “konspiracije” sa ciljem da kontrolišu cijelu BiH, a njihove političke opcije o građanskoj demokratiji i ravnopravnosti svih, samo su puka “maska” iza koje se u suštini, kriju “pravi” i “krvožedni talibani”.
U vizuri diskursa novog antibosanstva, Bošnjaci su “stranci na svojoj zemlji” i oni ne žive u organizovanim civilizacijskim jednicama, npr. gradovima, već oni žive u “kotlinama”. Oni su bez “korijena i, potomci su “osvajača” opisuju se kao – “Većina” koja nije spremna priznati “ravnopravnost drugima” i, u konačnici njeni planovi su da “osvoji” i “očisti” zemlju od njenih stvarnih vlasnika, autentičnih Europljana tj. od – “Manjine”.
Bošnjaci su “konspirativno” organizovani kroz “ne-evropske” institucije posebno, islamsku zajednicu, gdje iskivaju tajne planove recimo, glasanje o na izborima i smišljaju kako da “kontrolišu i dominiraju zemljom”.
Struktura novog antibosanstva uvijek je zapravo, ista. Manihejska, binarna, duboko okrivljujuća i demonizirajuća. Bosanci/Bošnjaci imaju nevidljivu moć i uticaj u zemlji. Ova moć prije svega prozilazi, ne iz snage njihove organizovanosti, odbrane, žrtve, ili, političke pameti, vizije… već, prevashodno iz bliskih veza sa “američkim lobby grupama” ili “istaknutim američkim Senatorima ili Kongresmenima”
Ono što je nekada bio “demonski Bosanac” sada je zapravo, “demonska Bosna i Hercegovina”. Zemlja koja je prepreka za nešto bolje, mnogo “čistije” (etnički, mnogo čistije) vjerski “duhovnije”, bolje i religijski “uzvišenije”.
Zbog toga BiH se razumije kao “privremena” i “prinudna”, i, ona je ta koja treba biti “kažnjena”, “denuncirana: “ponižena”, predmet “osvete”, “poricanja” ili “podsmijeha”. Ona je poput “demona”, uvijek “zlonamjerna” i “sumnjiva” i ne može joj se vjerovati pogotovo, njenom najvišem “policijskom aparatu” ili „njenom pravosuđu“ i zato prema njoj nema drugog odnosa osim hladne “kalkulacije”, postizanja “gole materijalne koristi”.
U vizuri novog antibosanstva BiH mora biti “proskribovana” i “kažnjena” još iz jednog dodatnog ali, bitnog razloga, a to je da se u sadržaju njene opstojnosti i njenog pravno-političkog bića nalaze dvije nesporne činjenice – “međunarodno presuđeni genocid”, ali i presuda za – “UZP”.
Srebrenica se više ne pobija. Ali zato Srebrenica se u novom diskursu – izokreće. Srebrenica se ne razumije u suštini niti, kao “genocid” niti, kao “srž države BiH”, već kao “oružje” koje bi se u pogodnom trenutku moglo upotrijebiti za “demontiranje entiteta Republike Srpske”. Srebrenica u novom narativu zapravo, služi za oduzimanje, ili, uskraćivanje prava drugima, podređivanje drugih, njihovo “getoiziranje”, “proskribovanje”.
U takvom diskursu vješto se izokreće činjenica da genocid nije nešto što su “Srbi učinili Bošnjacima”, već je genocid nešto što “Bošnjaci sada koriste da bi pritegli druge” i izvukli “političke ustupke od drugih”, došli do “koristi ili profita samo za sebe”.
Novo antibosanstvo je samo draperija za stare strasti.
Taj diskurs u suštini znači osporavanje prava Bosancima na kolektivni život sa istim pravima kao i svih ostalih. U diskursu „novog antibosanstva“ ne nalazi se više ostatak ranijeg programa “nastanka zemljice Bosne” već, njega odmjenjuje “nestanak” i potpuno “ukidanje” BiH kao države.
Ovdje nije riječ više o BiH koja se nalazi između dvije zemlje – Hrvatske i Srbije, već je riječ samo i isključivo, o dvije nacionalne države u regiji, ali sada bez – BiH kao međunardno priznate historijske činjenice.
Novo antibosanstvo pod čijom težinom, ne samo da se lomi jezik i političko iskustvo same BiH, već pod tim teretom raskiva, odnosno, de-legitimizira se BiH kao država.
Takve teze moraju naići na adekvatan odgovor, moraju biti demaskirane, a njihov smrtonosni sadržaj poražen jednom zrelom vizijom onoga što mi stvarno jesmo i gdje stvarno pripadamo.
Autor Fuad Đidić
Tacno.net
