Muzikom i poezijom do bisera domaće klavirske muzike

Bartolomej Stanković bosanskohercegovački je pijanist mlađe generacije koji se kontinuirano opredjeljuje za izvođenje djela domaćih kompozitora. Rijedak je ovo podvig na našoj sceni umjetničke muzike imajući u vidu da se najveći broj pijanista odlučuje za standardne koncertne programe, dodajući djela ponekog bh. kompozitora tek kao jednu stavku svog repertoara. Stoga je koncert najavljen za četvrtak, 13. juli u Galeriji Bosanskog kulturnog centra u okviru ovogodišnjeg izdanja festivala “Baščaršijske noći” pod nazivom “Biseri bosanskohercegovačke klavirske muzike”, bio jedinstvena prilika da se publika kroz jednoiposatni program upozna sa djelima nekih od najznačajnijih kompozitora kada govorimo o solističkom klavirskom repertoaru. Na koncertnom programu našlo se trinaest djela: “Balkan Madness” Samira Fejzića (1966), “Dvije tokate za klavir” Milana Jeličanina (1935 – 1999), “Tri etide” Dražana Kosorića (1976), “Četiri minijature na način bosanskog i dalmatinskog folklora” Milana Prebande (1907 – 1979), iRitual for piano and human being Davida Mastikose (1992), “Les Études Synthetiques – 1. Les Écrits sur L'Eau” Ališera Sijarića (1969), “Visiting speech therapist for amplified piano” Dine Rešidbegovića (1975), “Dva prelida” Peđe Harta (1986), “Dva komada za klavir – Andante i Toccata” Vojislava Ivanovića (1959), “Fragmenti” Valentine Dutine (1966), “Elegija” Marka Kovača (1990), “Toccata” op. 5 br. 5 Faruka Mehića (2002), i “Refrain IV – Nijemo glamočko kolo” Vojina Komadine (1933 – 1997).

Pogled na ovako koncipiran koncertni program, te sam tok koncerta pokazali su da Bartolomej Stanković podjednako izvođački manevriše i sa neoklasicističkim usmjerenjem, kao i sa repertoarom koji nosi avangardnije težnje, dajući pri tome podjednak dio pijanističke energije svakom pojedinačnom djelu. Pokazavši se kao stilski izgrađen pijanist, Stanković je u navedenom repertoaru pronašao način da balansira između virtuoziteta, ne čineći ga ispraznim, i obilatog iskazivanja individualnog pijanističkog temperamenta. Vrijedi spomenuti da je pijanist ovom prilikom premijerno u Sarajevu izveo Kovačevu “Elegiju” i Mehićevu “Toccatu”, a prisustvo pojedinih kompozitora sa koncertnog programa donijelo je posebnu dimenziju događaju. Za bis je Bartolomej Stanković odlučio izvesti “Bentbašu” Josipa Magdića i tako na simboličan način okončati nastup pred sarajevskom publikom.

Kao svojevrsno koncepcijsko proširenje koncerta bile su recitacije poezije poznatog sarajevskog glumca Miodraga Mikija Trifunova koji je stihovima Ujevića, Shakespearea, Jesenjina, Maka Dizdara i drugih pjesnika ostavio poseban dojam na publiku, a svojom karakterističnom harizmom koncertni događaj pretvorio u muzičko-poetski performans. Premda je neposrednost i konekcija sa publikom koju su Stanković i Trifunov postigli ovakvom zamisli bila vrijedna pažnje i donijela izuzetno zanimljivo preplitanje muzičkog i poetskog, u kontekstu sadržaja koncerta, moglo bi se u budućnosti razmisliti o poetskoj dimenziji koja bi bila isključivo orijentisana na poeziju bosanskohercegovačkih pjesnika, i istu čak uvrstiti i u program, čime bi ovakav umjetnički koncept bio do kraja zaokružen.

Mladi pijanist Bartolomej Stanković publici je ponudio je presjek bh. kompozitorske prakse na zanimljiv način, a svojim istrajnim djelovanjem na ovom polju pokazuje da je moguće imati tehnički zahtjevan, a slušalački intrigantan i raznovrstan program koji će istaći generacijsku šarolikost njenih stvaralaca, i sve nijanse njihovih stilskih usmjerenja.