Kapiteni, šampioni, čelnici saveza, profesori, izvanredne sportske ličnosti su Rešad, Ibrahim, Nevzad i Mirsad Sirčo.
Impulsivnost, drskost i kontroverznost su važne odlike mladih ljudi i sportista. U slučaju braće Sirčo one izgleda nemaju roka valjanosti, piše autor Alen Jazić.
U svijetu sporta postoje legende o uspješnoj braći i njihovim karijerama. Dvojica, pa možda i trojica. Uglavnom su se priče vodile o jednom vanserijskom bratu, uz koje su se „naslanjali“ njihovi najbliži srodnici. No, bila su i četiri brata sa izgrađenim sportskim karijerama u tadašnjim saveznim rangovima takmičenja. Sinonim za visočki sport su četverica braće Sirče.
„Godinama pratim gotovo sve svjetske sportove, ali nisam nigdje naišao na primjer da su četverica braće bili uspješni sportisti kao u ovom slučaju. Bilo je i ima slučajeva da se braća bave sportom, ali obično je jedan od njih igrač, a ostali su tarabe i to prave tarabe. Sva četverica braće Sirčo su bili izuzetni sportisti, te možemo slobodno reći vrhunski sportisti. Šado fudbaler i kapiten stabilnog drugoligaša FK Bosna, Žilo golman šampionske ekipe FK Sarajevo, Čvarak i Čerko dugogodišnji prvoligaški igrači u onoj SFRJ ligi. To je jedan fenomenalan slučaj u svijetu da jedna mati i jedan otac rode takve izuzetne sportiste“, riječi su nekadašnjeg rukometaša Renea Okanovića.
Golmani i igrači
Rešad (Šado), Ibrahim (Žilo), Nevzad (Čerko) i Mirsad (Čvarak) su šezdesetih godina prošloga vijeka bili sveprisutni na fudbalskim i pogotovo rukometnim terenima, a nakon toga još decenijama u trenerskim i upravljačkim strukturama. Dvojica starijih su se proslavili kroz fudbal, jedan kao igrač, a drugi golman. Dvojica mlađih su bili rukometaši i opet jedan igrač, a drugi golman.
Visoko je imalo Gimnazijsko sportsko društvo „Mladost“ i Društvo za tjelesno vaspitanje „Partizan“. Kroz ova društva i njihove sportske sekcije je prolazilo više od 90 posto mladih. Braća Sirčo nisu bili izuzeci i učestvovali su u takmičenjima tadašnjeg višeboja. A to je bila osnova.
„Škole i društvo uopšte su bili naklonjeni razvoju i uspjehu u sportu, a ionako skromni materijalni uslovi su se usmjeravali na što bolje rezultate. Formirale su se sekcije i školska takmičenja u brojnim sportovima i ta masovnost je donosila kvalitet. Profesori fiskulture su imali slobodu u kreiranju i sprovođenju brojnih aktivnosti“, zaključuje Ibrahim.
Braća naglašavaju da su roditelji imali ključni uticaj na razvoj njihove sportskih karije. I dok bi se podrazumijevalo da je sport forsirao otac Nezir koji nije bio aktivni sportista, ali je pomno pratio sva društvena zbivanja , ništa manji uticaj nije imala ni majka Zekija.
Prvak Jugoslavije
Najstariji Rešad je nastupao autoritativno među braćom. Igrao je za ekipe Bosne i Rudara iz Kaknja u Drugoj ligi Jugoslavije. Po okončanju karijere bio nastavnik fizičke kulture i najviše radio sa učenicima i omladinom na razvoju rukometa. Sa takvom ekipom je postao i prvakom BiH u pionirskoj konkurenciji.
Ibrahim se okitio titulom prvaka Jugoslavije u fudbalu. Bio je član prve šampionske generacije FK Sarajevo 1967. godine i odmjeravao snage sa Mančester Junajtedom. Ali njegovi počeci se vežu za rukometni gol.
„U periodu od svoje 17.do 19.godine sam prijepodneva provodio na šljaci uz rukomet, a popodneva uz fudbal. Kasnije su uslovi i tretman prevagnuli da se posvetim fudbalu. Kod kuće smo poštovali pojedinačnu želju u izboru sporta. Nije bilo nagovaranja“, kaže Ibrahim.
Nevzad je najljepša sportska priča. Gimnastičar i atletičar do 14 godine. Višestruki je juniorski prvak BiH u višeboju. Od 1958. godine je uz rukometnu sekciju „Mladosti“ iz Visokog. Pun entuzijazma i požrtvovanosti znao je i bos igrati utakmice na šljaci. Ubrajan je među najbolje bh. rukometaše svih vremena. A pamte se i anegdote, poput one o odlasku na more biciklima. Tura Visoko-Split-Kupari-Visoko po dobrom dijelu makadamskih drumova je bila izazov.
„U ljeto 1962.godine njih trojica, mladi i ludi, odlučiše da uoči priprema za narednu rukometnu sezonu ojačaju svoja sportska tijela. Bijahu to tri rukometna mušketira: Srđan Praljak Šjor iz sarajevske Mlade Bosne – onaj koji je već bio rezervisan za dolazak u Visoko, Memnun Ćuna Idžaković, najneposlušniji jugoslovenski rukometaš, također iz Mlade Bosne i Nevzad Sirčo, visočki rukometni talenat“, napisao je nekadanji reprezentativni rukometaš, a danas hroničar Zdenko Antović u svojoj brošuri pod nazivom „Majstor“.
Poslije brojnih padova, jer neki od njih nisu bili vješti vožnji dvotočkaša, domogli su se Kašetela, odmorili i nastavili put Jadranskom magistralom koja je bila u izgradnji. Put je završen u Kuparima jer je Sirči stigao poziv za odsluženje vojske, pa su bicikla natovarena na „ćiru“ i uskotračnom prugom vraćena kući.
Slijedile su velike utakmice, finala Kupa Jugoslavije, brojne sezone, rivalstva i sportska drugovanja. Čerko, kako su ga zvali, se trebao i ženiti. U srijedu, 2.novembra 1966.je to i uradio. U sarajevskoj opštini Centar u podne je stao pred matičara, ali tek nekoliko sati poslije je igrao utakmicu protiv Zagreba. Pauza u sportskom životu punom putovanja i reprezentativnih obaveza za Nevzada Sirču nije bilo.
U Bosni je kao igrač proveo 19 sezona, a kao trener više od 16 godina. Bio je selektor Rukometne reprezentacije BiH, a kao i ostala braća je nosilac brojnih priznanja svih nivoa sportskih organizacija.
„Sve ce biti i proći, sportski uspjesi i neuspjesi postaju dio istorije i statistike. Meni lično je najvažnije ono ljudsko kod naseg Čerke. Meni je ostao u sjećanju kao iskren čovjek, plah, impulsivan, često prebrz, emotivan, pa zato možda ponekada i netaktičan. Međutim, u njemu nije nikada bilo ničega pokvarenog, jer je njegova sportska duša bila i ostala uvijek čista“, prisjeća se Okanović.
Predsjednik Rukometnog saveza
Najmlađi brat je Mirsad. Rukometni golman i kasnije dugogodišnji predsjednik Rukometnog saveza BiH. Pamti brojne utakmice i izdvaja detalje.
„Bio sam među prvim rukometnim golmanima koji se nije bacao. Do tada su rukometni golmani bili paraderi, kao u fudbalu. Naša generacija je uvodila novitete. Evo, 1961.godine nam dolazi univerzitetska ekipa Lila iz Francuske. Protivnik mi izvodi penal i zamahuje lažnjakom. Do tada se kod nas to nije radilo. Ja odem u stranu, u prazno. Prvi put, drugi put i treći put mi baci loptu posred gola. Ja ljut, publika zanijemila i samo mi se Šado smije i provokativno plješće. Ja ga s gola pošaljem u neku materinu – brata rođenog“, prisjeća se Mirsad.
Da li zbog toga što je bio najmlađi, a znao je da se uvijek može pouzdati i u braću, Mirsad je znao i zabelajiti. Na jednoj utakmici protiv beogradskog Partizana je startovao na Petkovića koji je istrčavao kontranapad. Zbog sudara koji je uslijedio je dobio suspenziju od dvije godine.
Impulsivnost, drskost i kontroverznost su važne odlike mladih ljudi i sportista. U slučaju braće Sirčo one izgleda nemaju roka valjanosti. Rešad od 1994.nije među živima, a ostala trojica braće i danas, iako u debeloj penziji, vode žučne rasprave o svojim i karijerama ostalih sportista. I po tome su poznati – da se mora o njima pričati. Ne trpe i ne mire se sa prosječnošću i izbjegavaju zaborav. Dok ne dočekamo novu četvericu, toliko su i zaslužili.
Izvor: Al Jazeera
