Izvor: Udnrp Zlatni Ljilj-Pz Visoko
Danas se sjećamo bosanskog heroja VILIĆ ADEMA dobitnika Zlatnog ljiljana koji je na današnji dan prije 27 godina 05 novembra 1994.godine poginuo oslobađajući Područje Čemerne planine.
VILIĆ ADEM ,Sin Mustafe i Ajke. Rođen 14.01.1971.godine u Višegradu, gdje je i živio do agresije. Po zanimanju konobar. Neoženjen. Pripadnik jedinica Armije BiH od 08.04.1992.godine.
Početak agresije zadesio ga je u rodnom Višegradu. Već krajem 91 godine stanovništvo srpske nacionalnosti separatističke orjentacije je formiralo naoružane straže po ulicama, naseljima i selima tako da je radi sopstvene sigurnosti i probosanko stanovništvo počelo organizovati stražarenja. Rahmetli Adem je bio jedan od predvodnika s obzirom da je tek odslužio JNA i poznavao je strukturu organizovanja odbrane stanovništva. JNA je odslužio u Splitu gdje je prošao specijalističku vojnu obuku za protivdiverzantska dejstva. Njegovi sugrađani prepričavali su da nije bilo naoružanja za koje on nije znao. Kada su četnici pucali po Višegradskim selima Vili je objašnjavao koja je vrsta naoružanja: najsavremeniji puškomitraljez 84 sa svijetlećim metcima, mitraljez 53 garonja, minobacać 60 mm, 80 mm, pam 12,7 mm i sl. Bio je rame uz rame sa Muratom Šabanovičem na Višegradskoj hidrocentrali. Branio je naselja i sela oko Višegrada i pomagao civilima majkama, nenama i djeci da sigurno stignu na slobodnu teritoriju Goražda. Učestvovao je u mnogim borbenim dejstvima prema Foči, Čajniću, Rogatici, kao pripadnik diverzantskih jedinica 1 slavne Višegradske brigade, prvog Odreda Čole zatim diverzantskog voda Višegrađana. Početkom 93, poslije velikih borbi za odbranu Rogoja, dijelova Trnova i za očuvanje koridora Grebak dolazi u Visoko, veoma iscrpljen i premoren. Tada se sastaje sa majkom, bratom i sestrama koji su već sredinom 92 stigli na slobodnu teritoriju Visokog.
Poslije kratkog oporavka uključuje se prvo u diverzantsko izviđaćku četu 302.mtbr da bi se po formiranju Interventnog odreda Sjenke-Frka, priključio pod komandu legendarnog visočkog komandanta Frke. Interventni odred Sjenke-Frka od osnivanja maja 93 pa do formiranja manevarskih bataljona maja 94 važio je za najspremniju vojnu jedinicu sastavljenu od naiskusnijih i najhrabrijih boraca divezanata naše i drugih općina. Borci ove jedinice djelovali su intrventno po linijama odbrane Olova, Nabožića, Čemerne planine, Vareša, Kiseljak, Fojnice i linija odbrane cijelog Visočkog ratišta. Adem je za kratko vrijeme postao jedan od omiljenijih među nama, jer je zraćio sigurnošću, odanošću i bezrezervnim prijateljstvom. Kao već iskusan i prekaljen borac postavljen je za komandira voda u Interventnom odredu da bi formiranjem manevarskog bataljona 316.bbr od maja 94 postavljen za zamjenika komandira 1 čete. U Manevarskom bataljonu nastavio je hrabro, odvažno i odgovorno voditi svoje borce u pobjede i oslobađanje okupiranih teritorija Olova, Vareša, Ilijaša, Visokog. Osim harabrosti, stručnosti i ostalih navedenih osobenosti, krasila ga je osobina izrazite urednosti i čistoće. Uvijek je isticao da borac mora da drži do sebe, da bude čist i uredan, a da se za zaduženo naoružanje mora posebno brinuti da bude čisto i ispravno jer ti o njemu ovisi život.
5. novembra 1994. godine u ofanzivi oslobađanja Čemerne planine u rejonu Vijenca, predvodeći borce manevarskog bataljona, smrtno je pogođen gelerom neprijateljske granate.Za naročito ispoljenu ličnu hrabrost i požrtvovanost u borbama protiv agresora pri čemu su agresoru naneseni znatni gubitci u ljudstvu i MTS, kao i u proširenju slobodnih dijelova Republike, Generalštab Armije RBIH posthumno Vilić Ademu dodjeljuje najveće ratno piznanje Zlatni ljiljan.Odlukom predsjednika Republike BIH Alije Izetbegovića proizveden je u čin nadporučnika.
Ukopan je 07.11.1994.godine na mezarju u Topuzovom Polju – Visoko.
Ovo je samo mali dio ratne priče o čovjeku koji kada kreće u akciju kaže onom do sebe: „U ovom džepu su mi svi papiri, mororola je tu. Ako mi šta bude, uzmi sve i nastavi dalje, samo nemoj da staneš“. Tako je govorio istinski Bosanski gazija.
Iza njega ostala je majka Ajka, brat Mirsad i sestre Mejra i Mujesira.
