Britanski general: ‘Dok je vehabizam zvanična religija u Saudijskoj Arabiji i Kataru, DAIŠ-u ne možemo ništa’
Britanski general: ‘Dok je vehabizam zvanična religija u Saudijskoj Arabiji i Kataru, DAIŠ-u ne možemo ništa’; samo još da je rekao ko je stvorio tu ideologiju!
General Džonatan Šo, bivši komandant britanskih snaga u Basri, u Iraku je za britanski Telegraf rekao da su za porast salafizma, ekstermističke sekte koja inspiriše DAIŠ , prvenstveno odgovorni Katar i Saudijska Arabija
General Šo kaže da su te dve države potrošile milijarde dolara na širenje njihove militantne „verzije islama“, izvedene iz učenja samozvanog teologa Abdul Vehaba iz osamnaestog vijeka.
“To je tempirana bomba. Pod maskom obrazovanja, vehabijski salafizam pali svijet, i to se finansira saudijskim i katarskim novcem.To mora prestati”, rekao je general Šo i dodao da bi mnogo više volio da vidi ‘ideološku borbu’ bačenu na DAIŠ, jer smatra da se DAIŠ može poraziti političkim i ideološkim sredstvima.
Vehabizam-zvanična religija u Kataru i Saudijskoj Arabiji
Zapadni vazdušni napadi u Iraku i Siriji će, po njegovom mišljenju, postići samo privremeni taktički uspjeh.
“Korijen problema leži u tome što su te dvije zemlje jedine na svijetu u kojima je vehabijski salafizam državna religija, a DAIŠ je nasilan izraz te vehabijskog salafizma”, kaže Šo.
I Katar i Saudijska Arabija u maloj mjeri učestvuju u vazdušnoj kampanji protiv DAIŠ-a, sa dva odnosno četiri borbena aviona, ali general Šo smatra da bi one “trebale biti u prvom borbenom redu” i, da bi morale, prije svega, povesti ideološku kontra-revoluciju protiv DAIŠ-a.
Britanska i američka vazdušna kampanja neće po njemu zaustaviti podršku ljudi u Kataru i Saudijskoj Arabiji ovoj grupi.
“To je poenta. Možda će napadi riješiti trenutni taktički problem, ali oni neće riješiti osnovni problem vehabijskog salafizma kao kulture i vjeroispovesti, koja je izmakla kontroli, i koja je još uvijek ideološka osnova DAIŠ-a, koja će nastaviti da postoji čak i ako zaustavimo njihovo napredovanje u Iraku”, kaže Šo.
Britanski general smatra da je pristup Vlade prema problemu DAIŠ-a fundamentalno pogrešan. “Ljudi i dalje tretiraju ovo kao vojni problem, što je, po mom mišljenju, pogrešno. Moja glavna briga je da ne ponavljamo greške koje smo napravili u Afganistanu i Iraku: suvišna upotreba vojske bez obraćanja pažnje na osnovna politička pitanja i uzroke problema.”
General Šo je rekao da je glavni fokus DAIŠ-a svrgavanje režima na Bliskom Istoku, a ne udari na zapadne ciljeve. On smatra da su pripadnici DAIŠ-a ranije ubili taoce sa Zapada u cilju izazivanja vojnog odgovora Amerike i Britanije, koji bi tada mogao biti prikazan kao navodni kršćanski napad na islam.
“Koji je cilj njihovog nastojanja da nas uvedu u rat? Ujedinjenje muslimanskog svijeta protiv kršćanskog. Odigrali smo prema njihovim kartama. Uradili smo ono što su oni htjeli da uradimo. Protiv sam napada bez jasnog političkog plana. Imam užasan osjećaj da pogoršavamo problem. Ulazimo u nešto što jednostavno ne razumijemo”, rekao je na kraju general Džonatan Šo.
Britanski general samo još nije spomenuo ko je odgovoran za stvaranje ovog pokreta u Saudijskej Arabiji i njegovo širenje diljem muslimaskog svijeta.
Kada se NATO bombe sruče na neki dio tog naroda, na primjer onaj koji živi u Iraku, ili Libiji, ili Pakistanu i pobiju ogroman broj nedužnih civila, ne štetedeći ni djecu, “svjetska islamska zejednica” reaguje isključivo verbalnim saopštenjima i osudama. Ništa više od toga. Ne pokreće se islamska oružana akcija tzv. „Džihad“ protiv “NATO zvjeri”, ne gore ni London, ni Pariz, ni Pentagon. Što je još zanimljivije u posljednjem napadu NATO-a na Libiju, na strani NATO vojske su se našli i pripadnici militantne mreže – Al Kaida, čije je glavno finansijsko uporište u bogatoj Saudijskoj Arabiji. A, ova država je glavni poslovni partner SAD-a i Londona.
Očito je, dakle, da je muslimanski narod i te kako podijeljen i to tako da se i među njima lahko mogu orkestrirati razni sukobi. Islamska zajednica od milijardu ljudi praktično ne funkcioniše kao skladna cjelina.
Arapska liga je organizacija samo za saopštenja i verbalne osude. Ali, ova liga je inicirala kod UN izglasavanje zabrane letova iznad Libije (No Fly zone) i tako omogućila NATO – u da nesmetano bombarduje i ubija širom Libije. Glavni inicijator je bila vehabijska Saudijska Arabija, dok su se neke druge arapske zemlje protivile. Praktično ova liga služi kao kukavičije jaje u medjunarodnoj islamskoj zajednici.
Malo ljudi zna da su u stvaranju ove razjedinjenosti međunarodne obavještajne strukure, zadužene za falsifikovanje historije i psihološku manipulaciju, nekoliko stotina godina radile na preoblikovanju islamskog učenja, i to su činile za potrebe trgovačkog kartela sa glavnim sedištem u Londonu. Ovaj najmoćniji trgovački kartel sebe naziva Krunom. Da podsjetimo da njihova moć počiva na kontroli najmoćnije NATO alijanse (kontrolišu Pentagon) , mnogih državnih i verskih lidera, ali prvenstveno na kontroli dve najmoćnije svetske monete- američkom dolaru i euru.
S obzirom da islam kao vjera ne dozvoljava prodaju novca sa kamatom, londonski kartel pažljivo vodi računa da se islamski trgovci koji imaju velike količine zlata ne ujedine u sličan kartel i ne počnu da emituju neku svoju islamsku monetu – na primer islamski zlatni dinar. A to je upravo ono što je Gadafi predlagao bogatim afričkim zemljama, i zato je Libija morala da se ekonomski uništi.
Jezuiti i britanski obavještajci stvaraju „vehabizam“
O tome kako su britanske obaveštajne službe još prije dvije stotine godina počele raditi na razjedinjavanju islamskih naroda i podrivanju prave islamske vjere najbolje govori izveštaj jednog britanskog špijuna na Srednjem Istoku iz 1970-tih napisan kao „Memoari g. Hemfera“ (Memoirs Of Mr. Hempher) .
Zvanično se tvrdi da se vehabijama smatraju sljedbenici „konzervativnog islamizma“ i to su sljedbenici učenja koje je još u 18. vijeku propovijedao samozvani teolog Muhamed ibn Abd al Vahab (Vehab). On je, navodno, „imao potrebu“ da „malo pročisti neke nejasnoće u ovom religijskom učenju“, a koje su nastale kao posljedica „mnogih inovacija“ u dugom vremenskom periodu.
Vahabizam (ili salafizam) je u suštini osporavao neophodnost prenošenje islamskog učenja sa čovjeka na čovjeka, kako je praktikovano vijekovima u islamskom svijetu. Po Vahabu to nije bilo pravo prenošenje učenja, jer je time pretrpjelo mnogo loših intepretacija. Tako je on sebi dao za pravo da to malo vrati na „adekvatno tumačenje“ time što bi upravo on bio prihvaćeni tumač kuranskih ajeta
I uspio je ne samo da se nametne kao tumač, već da to svoje tumačenje veoma proširi i nametne ga mnogim vjernicima. Za taj posao „širenja pravog tumačenja Kurana“ dobijao je od Britanaca ogroman novac.
Jedna od najvažnijih stavki iz Vahabovog tumačenja je da islam mora imati svoju „religioznu vojsku“ , baš kao što katolici imaju svoju vojsku – jezuite. Jer, vehabizam u takvom svom tumačenju Kurana upravo odobrava da se islamska vjera nameće i silom, pa je tako islam (inače miroljubiva vjera) počela sve više dobivati militantne obrise. U tom cilju vehabizam podržava sva moguća subverzivna djelovanja (navodno u ime Allaha), oružane prevrate, sukobe, nasilje i obračune sa neistomišljenicima i kritičarima (tj. sa hereticima i sl).
I to je baš bilo ono što je odgovaralo vatikanskim ideolozima i njihovoj doktrini – DIVITE ET IMPERA. A glavna imperija Vatikana je Velika Britanija sa svim svojim formalnim i neformalnim kolonijama u koje spadaju Australija, Kanada, SAD, Meksiko, Indija, Pakistan i centralno afričke kolonije koje su tobože stekle svoju “nezavisnost”.
Da su vehabizam i jezuitizam, kao i cionizam, ali i njemački nacizam došli iz iste vatikanske kuhinje i da na veoma čudan način u dužem historijskom periodu perfektno rade u interesu jačanja britanske imperije tj. Krune počelo je da se uočava tek posljednjih decenija.
Kako je jačao Izrael, jačale su i vehabije!
Vehabizam se od Vehaba tako širio 140 godina po arapskim plemenima, sve dok Turci Osmanlije svojim pohodom na sjevernu Afriku to nisu privremeno zaustavili. Ali, padom Otomanskog halifata, Britanija i Italija ponovo uspijevaju da ovu teritoriju stave pod svoju kontrolu i, gle čuda, vehabizam nakon Drugog svjetskog rata, i pored stvaranja tzv. judejskog Izraela u komšiluku, postaje izuzetno moćna škola. Kako je jačao Izrael, jačala je i Saudi Arabija, jačale su i vehabije.
Osnivanjem Saudi Arabije, vehabizam postaje dominantna religija u ovoj zemlji. Kako su Saudijci prodajom nafte imali veoma jake poslovne veze sa zapadom, posebno sa SAD (koje su vezale vrijednost dolara za saudijsku naftu i saudijski uticaj u Opec-u) ogroman novac koji se slivao u Saudi Arabiju omogućio je širenje ovog militantnog učenja ne samo po okolnim arapskim zemljama već i u Pakistan i po čitavom svijetu. Gdje god je britanskim imperijalistima to bilo potrebno.
Da bi služili interesima britanske Krune, mladi u Saudijskoj Arabiji sistematski dobijaju falš znanje ne samo iz vjere i historije već i iz svih ostalih oblasti. Cilj je da ova društvena zajednica nikada ne razvije sopstvenu tehnologiju već da sve mora uvoziti iz SAD. Znanje je moć.
Oni historičari koji su branili vehabizam kao legitimnu reformu islamskog učenja pokušali su da prikriju pomenute „Memorare“ i prikažu ih kao podmetnuti falsifikat. To uključuje i Bernarda Hajkela, profesora bliskoistočnih studija na Prinston Univerzitetu, koji bez ikakvih priloženih dokaza pretpostavlja da je „Memaore“ napiso Ajub Sabri Paša.
Iako su se “Memoari” pojavili 1970, Paša je pisao svoju verziju priče o vehabijama još 1888. Sabri Paša je poznati otomanski pisac i turski pomorski admiral, koji je služio u otomanskoj vojsci na arapskom poluostrvu i pisao o njihovoj religiji i historiji. To uključuje i knjigu “Počeci i širenje Vehabizma” gde on prepričava Vehabova druženje i zavjeru sa Hemferom.
Pored toga što je otkriveno u Hemferovim memoarima, postoje i druge tvrdnje, na rapskom jeziku o porijeklu Saudijske arabije i njihovog učenja. Tako se tvrdi da su i Abdul Vehab i njegov sponzor Ibn Saud, koji je osnivač današnje saudijske dinastije bili jevrejskog porekla. (Kada kažemo jevrejski ne mislimo na biblijski narod, već na veliku mreži trgovaca novcem koje su početkom drugog milenijuma u Evropu doveli normanski kraljevi radi pljačke i lihvarenja. Ovi trgovci su imali zadatak da raznose novac kao investicije i mito plemenima i vladarima po Africi i arapskim zemljama. Za uzvrat su uzimali zlato i slali ga u Vatikan, kao i crne robove koje su transportovali u Novi Svijet tamošnjim robovlasnicima). I to će se potvrditi i iz ove male priče o vehabijama.
Da je saudijska kraljevska porodica porijeklom jevrejska objavio je Muhamed Saher, zbog čega je porodica naložila da se on ubije. Postoje i tvrdnje iz drugih izvora, a koje su veoma slične. Na primjer, tekst : “Vahabi pokret- istina i korijeni” od Abdule Vahaba Ibrahima al Šamarija, kaže da je ibn Saud (osnivač dinastije) potomak Mordehai bin Ibrahim bin Mušija (ili Moše) , jevrejskog trgovca iz Basre (u Iraku). Kada su mu u jednom poslu sa žitom prišli članovi arapskog premena Aniza, on je tvrdio da je jedan od njih, i putovao je sa njima u Nedžd u Saudi Arabiji i trgovao i tada je uzeo ime Markhan bin Ibrahim bin Musa.
Tako je, po istom izvoru, Abdul Vehab, tvorac vehabizma, potomak Vahib al Tamimija, kako se tvrdi i u historiji saudijske porodice. Saudijski ambasador u Kairu, Abdula bin Ibrahim al Mufadal, platio je navodno Muhamedu al Tamimiju 35 hiljada jinija 1943. godine kako bi falsifikovao porodična stabla porodice Saudi i Abdule Vehaba, i spojio ih u jedno stablo, pokazujući da je njihov predak sam Poslanik Muhamed a.s.
Nasir Es-Said, poznati saudijski autor je u svojoj knjizi „Historija Ale Sauda“, koja je objavljenja 70-ih godina, napisao: „Ime jevrejskog pradjeda Ale Sauda, koji je prešao na islam, bilo je Murdohaj Ibn Abraham Ibn Mojsije, a bio je jevrej porijeklom iz Basre.“
On također piše: „Djed Muhameda Ibn Abdu-l-Vehaba je bio jevrej po imenu Šulman Karkuzi, koji se iz Turske preselio u Hidžaz (Saudijsku Arabiju). Iljas Ibn Mukaren Iljahu, jevrejski rabin iz Nedžrana je sa saudijskim kraljem svog vremena, Abdu-l-Azizom Bin Abdu-r-Rahmanom bio rod, a obojica pripadaju lozi Mukarena, sina Murdohaja.“ To što je jedan broj Murdohajeve djece imao jevrejsku vjeru, pokazuje da je njegov prelazak na islam bio samo površan.
Es-Said kroz analizu porodičnog stabla Ale Sauda dokazuje da se porijeklo te porodice veže za jevreje iz Hidžaza i grada Medine. U nastavku knjige, autor govori o tome kako su jevreji podržavali pokret Muhameda Bin Abdu-l-Vehaba. Zatim objašnjava etape preuzimanja vjerskog vodstva od strane Muhameda Bin Abdu-l-Vehaba, a pored toga, davanja političkog predvodništva Saudijske Arabije u ruke porodice Ale Saud, koje su kreirali i izvršavali jevreji.
Kralj Fejsal, saudijski prijestolonasljednik, u knjizi svojih sjećanja piše: „Mi i jevreji smo amidžići, zato nismo pristali da ih, onako kako su to neki željeli, da ih utopimo u moru, nego želimo da s njima živimo u miru i sigurnosti.“
Nasir Es-Said u svojoj knjizi piše i tajnim i bliskim vezama Ale Sauda i Bena Gordona, osnivača izraelskog režima. On kaže: „Abdu-l-Aziz Bin Abdu-r-Rahman, osnivač nove dinastije Ale Saud, se 1915. god, uz podršku Koksa, engleskog predstavnika na Bliskom Istoku, pismeno obavezao da će dati jevrejima palestinsku zemlju.“
Valja podsjetiti i na to da je kralj Fahd Bin Abdu-l-Aziz u oktobru 1981, u jednom programu od osam članova zatražio službeno priznavanje Izraela u islamskom svijetu. Službeno priznavanje Izraela je ponovo, u još jednom programu, izloženo 1999. godine, od strane drugih saudijskih zvaničnika.
Vajzmen, još jedan od osnivača Izraela, prenosi Čerčilove riječi:
„Prvi britanski plan je osnivanje Saudijske Arabije, a drugi plan je osnivanje cionističkog režima, posredstvom Velike Britanije.“
Vinston Čerčil se 1945. god, nakon konferencije Jalta, sastao s Abdu-l-Azizom i rekao mu: „Za mene predstavlja veliku čast i neopisivu radost to što sam se sastao s čovjekom koji je za mene učinio veoma mnogo. On je naš iskreni prijatelj u nevoljama i teškoćama. Da nema njega, jevreji ne bi postigli ni svoje najmanje pravo.“ Važno je napomenuti i to da je Es-Said, koji je živio van Saudijske Arabije, nakon objavljivanja spomenute knjige, napadnut i ubijen.
Dakle, vehabizam je očito produkt vanjskih utjecaja, i predstavlja iskrivljenu verziju islama, koja je do danas najviše zla donijela upravo muslimanima, dok se različite militantne skupine indoktrinirane ovom ideologijom, koriste kako bi se opravdale imperijalističe i kolonijalne agresije NATO-a na zemlje bogate prirodnim resursima. Dakle, da nema vehabizma kao ideološke podloge, teško da bi bilo i terorizma kao nezaobilaznog društvenog fenomena današnjice, a koji se vješto koristi za porobljavanje muslimanskih naroda. Postavlja se pitanje das li oni kojima vehabizam donosi profit imaju interes da ga unište? Naravno da nemaju, kao što nemaju interes da unište i terorističke organizacije koje su proizašle iz ovog učenja.
(Global CIR)
