Borac je na putu do vrha Evrope te 1976. godine eliminisao čehoslovačku ekipu Červene hviezde, španski Kalipso, i u polufinalu njemački Gumersbah.
11. aprila 1976. godine, banjalučki rukometaši su pred domaćom publikom, u još uvijek “friškoj” dvorani Borik, podigli trofej namijenjen šampionu Evrope i ostvarili uspjeh koji, u najvećoj mjeri, simbolizuje banjalučki sport.
Prvi banjalučki rukometni klub osnovan je 1950. godine pod imenom RK Željezničar. Dvije godine kasnije mijenja ime u Borac, ime koje će postati prepoznatljivo u Evropi, a klub je postao i jedan od najtrofejnijih klubova bivše države.
Borac je ujedno najtrofejniji rukometni klub iz Bosne i Hercegovine. Sedam puta su bili prvaci Jugoslavije, deset puta im je pripao Kup Jugoslavije, a 1991. godine osvojili su IHF Kup.
Banjalučani su 1975. godine igrali u finalu Kupa šampiona pred 6000 gledalaca gdje su poraženi od njemačkog tima Forveca sa 19:17.
Samo godinu dana kasnije, 11. arpila 1976. godine, rukometni klub Borac napravio je historijski podvig popevši se na tron evropskog rukometa. Pred oko 5.000 navijača u Banjaluci zlatna generacija Crveno-plavih u finalnom susretu Kupa šampiona pobijedila je dansku Fredericiju sa 17:15.
Borac je na putu do vrha Evrope te 1976. godine eliminisao čehoslovačku ekipu Červene hviezde, španski Kalipso, i u polufinalu njemački Gumersbah.
Za historijsku pobjedu najzaslužniji su: Milorad Karalić, Zdravko Rađenović, Nedjeljko Vujinović, Abas Arslanagić, Dobrivoje Selec, Momo Golić, Nebojša Popović, Miro Bjelić, Rade Unčanin, Slobodan Vukša, Boro Golić, Zoran Ravlić i trener Pero Janjić.
Historija.ba
