Iftardžije i iftaristi
Piše: Sevret Mehmedćehajić
Ima jedan što misli da je corona došla kao Božiji dar muslimanima za ramazan: mogu se posvetiti ibadetima, porodicama, iftarima, sehurima, bdijenjima do sehura…
Ima jedan što misli da je corona dobro došla da se ukinu politički iftari uz ramazan.
Ima jedan što se zabrinuo kome će lokalni političar s federalnim primanjima dijeliti lepine s halvom i 10 deka kahve na izlazu iz džamija (a izborna je godina).
Ima jedan što misli da muslimani i ne treba da se plaho žaloste za teravijama u ramazanu, jer je (1) čuvanje zdravlja i čuvanje od corone preče i (2) ionako je to sunet.
Ima jedan što ne spava do sehura, klanja sabah-namaz i onda se baci u ibadet spavanja do sat vremena pred ikindiju – tada na brzinu klanja podne i čeka ikindiju i iftar.
Ima jedan što nikako da se pomiri s time da su ramazanske kafane zatvorene – zbog corone.
Ima jedan kojem nedostaje da poslije 8 rekjata teravije napusti džamiju i pred njom nešta glasno priča ili umuje u kafani. Pa nikako ne klanja teraviju: ionako je sunet.
Ima jedan što u vrijeme kućne izolacije rezolutno odbija gledati online mukabelu.
Ima jedan što misli da se ramazanska pobožnost nipošto ne smije preko fejsbuka i vibera “upražnjavati”.
Ima jedan što misli da corona u vrijeme posta doprinosi hiperprodukciji visokoumnih pametovanja i “zabrinutosti” “uleme” po medijima i portalima našeg malehnog umeta.
Ima jedan glavni imam kojem voditelj ramazanskog programa uživo nije uspio postaviti drugo pitanje – isteklo je predviđeno vrijeme uključenja u program u odgovaranju na prvo.
Ima jedan glavni imam koji ne može dozvoliti nekome drugom da bude više od njega u eteru, pa se u svakom javljanju u ramazanski program on pojavljuje.
Ima jedan koji u vrijeme ramazana uz coronu stalno ponavlja da smo “u specifičnim uslovima”.
Ima jedna od devet škola koja u vrijeme corone i ramazana obavještava kandidate za upis da “najvjerovatnije neće biti prijemnog.”
Ima jedna od devet škola u kojoj o online nastavi, praznim učionicama, angažmanu profesora i, pogotovo, direktora, na web-portalima pišu patetične panegirike. Trnci uza čitaoce uzlaze kad to čitaju.
Ima jedan koji se toliko boji corone da samo u jednu džamiju ide na džumu (a Bog mu dao da može u koju hoće).
Ima jedan što zbog corone nikud ne ide (a posao mu da obilazi razne sredine). Kaže da to nije zbog posta i nemogućnosti organiziranja masovnih iftara.
Ima jedan službenik što službene poruke i dopise započinje ramazanskim dovama.
Ima jedan što misli da su i 3G i 4G opasne mreže i da utječu na organizam koji posti (a mo(r)bitel mu priključen na 4G i to stalno).
Ima jedan što proklinje coronu, jer zbog nje ne može slaviti 1. maj.
Ima jedan što se svake godine 4. maja, pa i sad uz ramazan i coronu, zahvaljuje Titi što je imao sretno djetinjstvo i mladost (a s 20 godina već je bio na ratnim linijama oko Sapne i Teočaka).
Ima jedan Smor što i u vrijeme corone i ramazana i dalje smara svojim komentarima na FB.
Ima jedan što se ne može naibretit odredbama Islamske zajednice u BiH za obavljanje namaza i drugih obreda u vrijeme ramazana i corone i samo odmahuje rukom: “Daj ba.”
Ima jedan koji kaže da je bolje ići na posao, makar šefovi rekli i da se zbog corone radi online od kuće: brže će proći vrijeme do iftara.
Ima jedan koji zbog majnkrafta svaku noć traži da se ne klanja džematile kod kuće: brže je samo jaciju klanjati.
Ima jedan što kaže da voli raditi do pred iftar baščenske poslove, a ima dvadeset kvadrata bašče: posijanih i krompira, i luka, i paprika, i paradajza…
Ima jedan što se ne boji corone, pa sebi priziva goste na iftar. U manjem broju, do 6.
Ima jedan što svaku noć kupuje lepine u obližnjoj pekari i misli da je zbog toga bolji musliman (a ima i jedan što ih kupuje, a nikako ne posti: ukusne mu).
Ima jedan koji kaže da imaju iftardžije i iftaristi: prvi hodaju po iftarima, a drugi i poste. Haman je corona prve metnula u karantinu.
Napomena: Tekst odražava stavove autora, a ne stavove Islamske zajednice u BiH – Media centra d.o.o.
